Η Ακαταμάχητη Γοητεία του Τσάμπα
Σίγουρα αν βγεις στον δρόμο και ρωτήσεις "θέλετε να διπλασιαστεί το επίδομα ανεργίας", δεν θα βρεθεί κάποιος που να απαντήσει "όχι". Βασικά οτιδήποτε και να ρωτήσεις αν θέλει ο κόσμος δωρεάν θα σου πει "ναι". Αυτή είναι η ακατανίκητη γοητεία του τσάμπα. Δυστυχώς στην ζωή τσάμπα δεν υπάρχει, υπάρχει όμως η ψευδαίσθηση του τσάμπα. Δηλαδή υπάρχει ένα κρυφό κόστος πίσω από το τσάμπα που οι περισσότεροι άνθρωποι αδυνατούν να διακρίνουν.
Εάν αλλάζαμε το αρχικό ερώτημα λέγοντας: "θέλετε να διπλασιαστεί το επίδομα ανεργίας με το να συνεισφέρουμε όλοι από 500 ευρώ κάθε χρόνο", τότε σίγουρα κάποιοι θα απαντούσαν "όχι". Που οφείλεται λοιπόν η διαφορά στις απαντήσεις; Από το γεγονός ότι πληρώνουμε έμμεσα για κάποια αγαθά (όπως το επίδομα ανεργίας, η παιδεία, η υγεία, κτλ), χωρίς να το καταλαβαίνουμε, και έτσι μας φαίνεται ότι είναι δωρεάν. Όταν όμως κληθεί ο πολίτης να πληρώσει άμεσα από την τσέπη του, τότε δεν το παίρνει τόσο αψήφιστα.
Να ξεκαθαρίσω εδώ ότι δεν προσπαθώ να κατηγορήσω την οποιαδήποτε "δωρεάν" παροχή, αλλά θα ήθελα να είναι μια συνειδητή επιλογή κατανοώντας το κρυφό κόστος. Πώς θα μπορούσε να γίνει όμως αυτό με έναν λαό τόσο επιπόλαιο όπως ο ελληνικός; Ο μόνος τρόπος θα ήταν ο εξής: Καταρχάς να μην υπάρχουν καθόλου έμμεσοι φόροι / κρατήσεις. Θα έπρεπε να υπάρχει μόνο ένας φόρος, βάσει εισοδήματος. Τότε λοιπόν θα μπορούσε να υπάρχει μια ανάλυση στο εκκαθαριστικό που να αναφέρει ότι από τα π.χ. 5.000 ευρώ που πληρώνεις, τα 500 είναι για επιδόματα ανεργίας, τα 1000 είναι για δωρεάν υγεία, τα 800 για δωρεάν παιδεία κτλ.
Εάν αυτό ήταν εφικτό, ο κόσμος θα αναγκαζόταν να αντιμετωπίσει τις "δωρεάν παροχές" με ώριμο τρόπο. Θα ήταν πολύ πιο συνειδητοποιημένος ως πολίτης, γνωρίζοντας τι πάει που από τα χρήματα που πληρώνει, και ασφαλώς θα ήταν πολύ λιγότερο επιρρεπής στις σειρήνες του λαϊκισμού. Δεδομένου του μεγέθους της ανωριμότητας σε αυτήν την χώρα, η μόνη λύση να μην καταστραφούμε είναι να αυξηθεί η συμμετοχή του κόσμου στην διαχείριση των πόρων. Ο μόνος τρόπος να καταλάβει κάποιος πόσο κοστίζει μια παροχή (και αν την θέλει πραγματικά), είναι να του έρθει ένας ξεκάθαρος λογαριασμός.
Εάν αλλάζαμε το αρχικό ερώτημα λέγοντας: "θέλετε να διπλασιαστεί το επίδομα ανεργίας με το να συνεισφέρουμε όλοι από 500 ευρώ κάθε χρόνο", τότε σίγουρα κάποιοι θα απαντούσαν "όχι". Που οφείλεται λοιπόν η διαφορά στις απαντήσεις; Από το γεγονός ότι πληρώνουμε έμμεσα για κάποια αγαθά (όπως το επίδομα ανεργίας, η παιδεία, η υγεία, κτλ), χωρίς να το καταλαβαίνουμε, και έτσι μας φαίνεται ότι είναι δωρεάν. Όταν όμως κληθεί ο πολίτης να πληρώσει άμεσα από την τσέπη του, τότε δεν το παίρνει τόσο αψήφιστα.
Να ξεκαθαρίσω εδώ ότι δεν προσπαθώ να κατηγορήσω την οποιαδήποτε "δωρεάν" παροχή, αλλά θα ήθελα να είναι μια συνειδητή επιλογή κατανοώντας το κρυφό κόστος. Πώς θα μπορούσε να γίνει όμως αυτό με έναν λαό τόσο επιπόλαιο όπως ο ελληνικός; Ο μόνος τρόπος θα ήταν ο εξής: Καταρχάς να μην υπάρχουν καθόλου έμμεσοι φόροι / κρατήσεις. Θα έπρεπε να υπάρχει μόνο ένας φόρος, βάσει εισοδήματος. Τότε λοιπόν θα μπορούσε να υπάρχει μια ανάλυση στο εκκαθαριστικό που να αναφέρει ότι από τα π.χ. 5.000 ευρώ που πληρώνεις, τα 500 είναι για επιδόματα ανεργίας, τα 1000 είναι για δωρεάν υγεία, τα 800 για δωρεάν παιδεία κτλ.
Εάν αυτό ήταν εφικτό, ο κόσμος θα αναγκαζόταν να αντιμετωπίσει τις "δωρεάν παροχές" με ώριμο τρόπο. Θα ήταν πολύ πιο συνειδητοποιημένος ως πολίτης, γνωρίζοντας τι πάει που από τα χρήματα που πληρώνει, και ασφαλώς θα ήταν πολύ λιγότερο επιρρεπής στις σειρήνες του λαϊκισμού. Δεδομένου του μεγέθους της ανωριμότητας σε αυτήν την χώρα, η μόνη λύση να μην καταστραφούμε είναι να αυξηθεί η συμμετοχή του κόσμου στην διαχείριση των πόρων. Ο μόνος τρόπος να καταλάβει κάποιος πόσο κοστίζει μια παροχή (και αν την θέλει πραγματικά), είναι να του έρθει ένας ξεκάθαρος λογαριασμός.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου