Ο Αναγκαίος Στρατηγικός Ελιγμός της Δεξιάς
Όποιος καταλαβαίνει στοιχειωδώς από στρατηγική, γνωρίζει την αξία των στρατηγικών ελιγμών κατά την διάρκεια της μάχης. Ένας εξαιρετικός ελιγμός στην πολιτική μάχη είναι να εκμεταλλευτείς την απόκλιση μεταξύ θεωρίας και πράξης του αντιπάλου, καλύπτοντας εσύ ο ίδιος το κενό που προκύπτει, ξεγυμνώνοντας έτσι ιδεολογικά τον αντίπαλο και κλονίζοντας την συνοχή του. Φυσικά μια τέτοια κίνηση προϋποθέτει μια μετακίνηση από την δική σου ιδεολογία, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αφού εξαρτάται από τις ιδέες που υιοθετείς.
Όσο ένας άνθρωπος νιώθει ότι είναι θύμα εκμετάλλευσης και δεν μπορεί να αντιδράσει, θα καταφεύγει σε ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ισχυρίζεται ότι θα του λύσει το πρόβλημά του. Όταν λοιπόν, λόγω της οικονομικής κρίσης, ξαφνικά καταπατάται κάθε έννοια εργασιακών δικαιωμάτων, ποιο θα είναι το φυσικό αποτέλεσμα; Να στραφεί ο κόσμος σε ακροαριστερά (Σύριζα), εθνικολαϊκίστικα (Ανελ) και ακροδεξιά (Χρυσή Αυγή) κόμματα που του υπόσχονται ότι θα του λύσουν το πρόβλημα. Αυτή δεν είναι απλώς μια θεωρία, αλλά γεγονότα που έχουν ήδη συμβεί στην πατρίδα μας από το 2010 και μετά.
Η κίνηση ΜΑΤ της επόμενης κυβέρνησης θα είναι όχι απλώς να αντιμετωπίσει δυναμικά το φαινόμενο της παραβίασης των εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά να γίνει στην πράξη ο υπέρμαχος των υπαλλήλων. Έτσι θα πετύχει ταυτόχρονα δύο σημαντικούς στόχους: πρώτον θα κερδίσει τον κόσμο και δεύτερον θα αποτελειώσει την - ήδη κλονισμένη - Ελληνική Αριστερά, της οποίας το σήμα κατατεθέν υποτίθεται πως είναι ακριβώς η προάσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων. Έτσι η Αριστερά ουσιαστικά θα καταρρεύσει, εφόσον δεν θα έχει πλέον καν λόγο ύπαρξης.
Πώς μπορεί να επιτευχθεί αυτό; Με πολλούς τρόπους, ένας εκ των οποίων θα είναι τα εξαντλητικά πρόστιμα για παραβίαση των εργασιακών ωραρίων. Σκεφτείτε αυτό το μέτρο ως τιμωρία προς τους εργοδότες που στέλνουν τους υπαλλήλους τους σε ακραία κόμματα, υποσκάπτοντας έτσι το μέλλον της χώρας. Υπάρχουν όμως και μέτρα μη τιμωρητικού χαρακτήρα, όπως π.χ. η μεταφορά αργιών που πέφτουν σε Κυριακές: το όφελος από μια τέτοια κίνηση είναι φαινομενικά μικρό, εκπέμπει όμως ένα σαφές μήνυμα με έντονο συμβολισμό.
Άλλωστε, πόσο μπορεί να αντέξει μια κοινωνία όταν ο κόσμος καταλήγει να δουλεύει όλη μέρα; Πώς μπορεί να προστατευτεί ο θεσμός της οικογένειας όταν οι γονείς δεν έχουν χρόνο για τα παιδιά τους; Η προάσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων αποτελεί σε κάθε περίπτωση μονόδρομο, τουλάχιστον για μια κοινωνία που δεν θέλει στο τέλος να αυτοκαταστραφεί. Πώς; Ψηφίζοντας και ακόμα πιο ακραία κόμματα από τον Σύριζα.
Όσο ένας άνθρωπος νιώθει ότι είναι θύμα εκμετάλλευσης και δεν μπορεί να αντιδράσει, θα καταφεύγει σε ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ισχυρίζεται ότι θα του λύσει το πρόβλημά του. Όταν λοιπόν, λόγω της οικονομικής κρίσης, ξαφνικά καταπατάται κάθε έννοια εργασιακών δικαιωμάτων, ποιο θα είναι το φυσικό αποτέλεσμα; Να στραφεί ο κόσμος σε ακροαριστερά (Σύριζα), εθνικολαϊκίστικα (Ανελ) και ακροδεξιά (Χρυσή Αυγή) κόμματα που του υπόσχονται ότι θα του λύσουν το πρόβλημα. Αυτή δεν είναι απλώς μια θεωρία, αλλά γεγονότα που έχουν ήδη συμβεί στην πατρίδα μας από το 2010 και μετά.
Η κίνηση ΜΑΤ της επόμενης κυβέρνησης θα είναι όχι απλώς να αντιμετωπίσει δυναμικά το φαινόμενο της παραβίασης των εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά να γίνει στην πράξη ο υπέρμαχος των υπαλλήλων. Έτσι θα πετύχει ταυτόχρονα δύο σημαντικούς στόχους: πρώτον θα κερδίσει τον κόσμο και δεύτερον θα αποτελειώσει την - ήδη κλονισμένη - Ελληνική Αριστερά, της οποίας το σήμα κατατεθέν υποτίθεται πως είναι ακριβώς η προάσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων. Έτσι η Αριστερά ουσιαστικά θα καταρρεύσει, εφόσον δεν θα έχει πλέον καν λόγο ύπαρξης.
Πώς μπορεί να επιτευχθεί αυτό; Με πολλούς τρόπους, ένας εκ των οποίων θα είναι τα εξαντλητικά πρόστιμα για παραβίαση των εργασιακών ωραρίων. Σκεφτείτε αυτό το μέτρο ως τιμωρία προς τους εργοδότες που στέλνουν τους υπαλλήλους τους σε ακραία κόμματα, υποσκάπτοντας έτσι το μέλλον της χώρας. Υπάρχουν όμως και μέτρα μη τιμωρητικού χαρακτήρα, όπως π.χ. η μεταφορά αργιών που πέφτουν σε Κυριακές: το όφελος από μια τέτοια κίνηση είναι φαινομενικά μικρό, εκπέμπει όμως ένα σαφές μήνυμα με έντονο συμβολισμό.
Άλλωστε, πόσο μπορεί να αντέξει μια κοινωνία όταν ο κόσμος καταλήγει να δουλεύει όλη μέρα; Πώς μπορεί να προστατευτεί ο θεσμός της οικογένειας όταν οι γονείς δεν έχουν χρόνο για τα παιδιά τους; Η προάσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων αποτελεί σε κάθε περίπτωση μονόδρομο, τουλάχιστον για μια κοινωνία που δεν θέλει στο τέλος να αυτοκαταστραφεί. Πώς; Ψηφίζοντας και ακόμα πιο ακραία κόμματα από τον Σύριζα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου