Η Τεράστια Δυσκολία της Δημοκρατίας

Όταν μιλάμε για ανθρώπους, ακόμα περισσότερο για Έλληνες, είναι σχεδόν αδύνατον να υπάρχει απόλυτη συμφωνία σε ένα θέμα, πόσω μάλλον στην σημερινές πολυάριθμες κοινωνίες. Αυτό είναι προφανώς ένα αρχαιότατο πρόβλημα που υπήρχε από τότε που περπάτησε ο άνθρωπος στην Γη και άρχισε να σχηματίζει τις πρώτες ανθρώπινες κοινωνίες. Η λύση, στην θεωρία, είναι πολύ απλή: η αρχή της πλειοψηφίας. Η ομάδα δηλαδή κάνει αυτό που θα υποστηρίξουν οι περισσότεροι.

 

Αυτό όμως δημιουργεί ένα άλλο πρόβλημα. Για να λειτουργήσει αυτό το μοντέλο θα πρέπει εκείνοι που διαφωνούν να σεβαστούν την απόφαση της πλειοψηφίας, να την ακολουθήσουν και να την στηρίξουν όσο μπορούν. Εάν οι διαφωνούντες δεν στηρίξουν την απόφαση της πλειοψηφίας, ή ακόμα χειρότερα την σαμποτάρουν, τότε υπάρχει πρόβλημα. Διότι εάν οι μισοί σαμποτάρουν κάθε φορά τους άλλους μισούς, είναι προφανές ότι ποτέ δεν πρόκειται να γίνει τίποτα.

 

Στην σύγχρονη Ελλάδα δυστυχώς υπάρχει μια μεγάλη μερίδα του κόσμου που δεν σέβεται καθόλου αυτήν την βασική αρχή και κατ' επέκταση την Δημοκρατία, σαμποτάροντας πάντα και με οποιοσδήποτε τρόπο της αποφάσεις της πλειοψηφίας (ή της κυβέρνησης που εκφράζει την πλειοψηφία). Εάν μια κυβέρνηση που δεν θεωρούν δική τους κάνει το Α θα την κατηγορήσουν επειδή δεν κάνει το Β. Εάν κάνει το Β, θα την κατηγορήσουν επειδή δεν κάνει το Α. Ποσώς τους ενδιαφέρει η ορθότητα της απόφασης, αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να κάνουν κυριολεκτικά πόλεμο στο σύστημα με στόχο την κατάρρευσή του. Ένα από τα πιο δημοφιλή μέσα είναι η πρόκληση/διόγκωση της αγανάκτησης του κόσμου, όπως ακριβώς έγινε το 2015.

 

Οι άνθρωποι που ακολουθούν την τακτική αυτοί προέρχονται από όλους τους πολιτικούς χώρους, αλλά κυρίως από τον χώρο της ακροαριστεράς (η επικίνδυνη λογική "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" που είχαν ανέκαθεν οι θαυμαστές του κομμουνισμού ασφαλώς δεν βοηθάει). Αυτό διότι οραματίζονται μια κοινωνία που δεν μπορεί να υπάρξει εάν δεν καταρρεύσει το υπάρχον σύστημα. Είναι εύκολο να καταλάβεις τους ανθρώπους που έχουν αυτού του είδους και της έντασης τον φανατισμό ακόμα και από τις απόψεις τους σε προσωπικό επίπεδο: δηλαδή ότι κάνει ένας πολιτικός το βρίσκουν λάθος και τον κατηγορούν όχι μόνο για αυτά που είναι άξιος μομφής, αλλά κυριολεκτικά για οτιδήποτε. Προφανώς δεν είναι δυνατόν να κάνει κάποιος άνθρωπος λάθος για ΟΛΑ τα πράγματα.

 

Ιδίως στην Ελλάδα η κατάσταση είναι πλέον σχεδόν αρρωστημένη. Πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι πρέπει να βρίσκουν μόνο θετικά για αυτούς που υποστηρίζουν και μόνο αρνητικά για αυτούς που απορρίπτουν. Και αντιστρόφως, όταν κάποιος λέει κάτι καλό για κάποιον αυτομάτως θεωρείται ότι τον υποστηρίζει, χωρίς να έχει δηλαδή δικαίωμα να κρίνει την ίδια την πράξη. Κάθε καλός λόγος, ανεξαρτήτως εάν αποδίδεται δικαίως ή όχι, θεωρείται ως σφραγίδα γενική έγκρισης. Και κάθε κακός θεωρείται αντιστοίχως σφραγίδα γενική απόρριψης. Δεν περνάει καν από το μυαλό αυτών των ανθρώπων το ενδεχόμενο ότι μπορεί απλώς να προσπαθείς να είσαι αντικειμενικός.

 

Αυτή η οπαδική νοοτροπία είναι πολύ ανησυχητική, διότι η λογική του άσπρου-μαύρου είναι ακριβώς αυτή στην οποία ανθεί η δημαγωγία, όπως σχολιάζει και στο ενδιαφέρον βιβλίο της "Δημαγωγία Και Δημοκρατία" η Πατρίσια Ρόμπερτς-Μίλλερ. Είναι η λογική του είτε είσαι με εμάς είτε με τους άλλους. Δεν υπάρχει μέση λύση, πρέπει να επιλέξεις στρατόπεδο και έπειτα να δίνεις πάντα δίκιο στους δικούς σου και πάντα άδικο στους άλλους. Έτσι, μοιραία πεθαίνει η Δημοκρατία και ο άνθρωπος γίνεται φασίστας χωρίς καν να το συνειδητοποιήσει.