Αλέξανδρος Αγγελής

Φαντάζομαι πως όλοι γνωρίζουν τον μύθο με τον βοσκό και τον λύκο, αλλά ας τον συνοψίσω: Ένας μικρός βοσκός, όποτε φύλαγε σκοπιά, φώναζε "λύκος" για να κάνει πλάκα στους υπόλοιπους βοσκούς. Κάποια στιγμή όμως ήρθε πράγματι ο λύκος για να φάει το κοπάδι, αλλά όταν άρχισε να καλεί σε βοήθεια οι υπόλοιποι βοσκοί δεν τον πίστεψαν και συνεπώς δεν έσπευσε κανείς να τον βοηθήσει. Ο μύθος αυτός, που κρύβει μεγάλη σοφία, είναι ιδιαίτερα επίκαιρος στην περίοδο που διανύουμε. Επιτρέψτε μου να εξηγήσω γιατί. Είναι ιδιαίτερα προσφιλής τακτική στην ελληνική κοινωνία, ιδίως στην Αριστερά, να κολλάνε ταμπέλες σε όποιον θέλουν να πολεμήσουν. Όμως στην ζωή πάντα κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις, έτσι λοιπόν και μια έννοια όσο χρησιμοποιείται φθείρεται και χάνει την δύναμή της. Μια από τις πιο αγαπημένες ταμπέλες της Αριστεράς είναι η "Ακροδεξιά" και με το να κάνει συνεχώς χρήση της, αυτό που κατάφερε είναι να εξοικοιώσει την κοινωνία με τον όρο αυτόν. Ακόμα χειρότερα, χρησιμοποιώντας

Είμαστε άραγε φυσιολογικοί άνθρωποι, τουλάχιστον σε σχέση με τους πολίτες των στοιχειωδώς πολιτισμένων κρατών; Το ερώτημα μπορεί να φαίνεται παράξενο, ίσως και εύκολο για μερικούς (όσους πιστεύουν πως ο νεοέλληνας είναι η ύψιστη μορφή ζωής στο σύμπαν), όμως είναι απολύτως επίκαιρο. Δώστε μου όμως την ευκαιρία να εξηγήσω τι ακριβώς εννοώ. Στο μυαλό του μέσου νεοέλληνα η ύψιστη αρετή είναι το αντιμνημόνιο. Το αστείο δεν είναι αυτό όμως, αλλά ο τρόπος που ψηφίζει ο νεοέλληνας με δεδομένη την απόλυτη αφοσίωση στο αντιμνημόνιο. Δηλαδή ενώ όλα πλέον τα κοινοβουλευτικά κόμματα (πλην ΚΚΕ και Χρυσής Αυγής) είναι μνημονιακά, αυτό που καθορίζει την ψήφο του νεοέλληνα είναι η απέχθεια στο μνημόνιο. Δηλαδή αν ένα κόμμα υπερψηφίζει το μνημόνιο και το θεωρεί σωστό, τότε ο λαός καταδικάζει αυτό το κόμμα. Εάν όμως ένα κόμμα, παρόλο που υπερψηφίζει το μνημόνιο, το θεωρεί λάθος και το καταδικάζει στα λόγια, τότε ο λαός επικροτεί αυτό το κόμμα. Υπάρχει ίχνος λογικής, τόσο στο κόμμα όσο και στον ψηφοφό