Αλέξανδρος Αγγελής

Προχτές 25/06 απολαύσαμε στην εκπομπή του Παπαδάκη τον χοροπηδηχτό αγορίνο να δίνει άλλη μια εξαιρετική παράσταση, προσπαθώντας να μας πείσει ότι ενδιαφέρεται αποκλειστικά για το καλό της Ελλάδας και ότι δεν τον ενδιαφέρουν καθόλου τα φώτα της δημοσιότητας, τα οποία σιχαίνεται αλλά αποτελούν αναγκαίο κακό. Για να εντυπωσιάσει μάλιστα το κοινό, δεν δίστασε να πει ένα τερατώδες ψέμα, ότι το 3,5% πλεόνασμα σημαίνει 7.000 ευρώ τον χρόνο από κάθε Έλληνα, "συμπεριλαμβανομένων και των βρεφών" όπως χαρακτηριστικά είπε ( στο 12ο λεπτό της εκπομπής ). Κάνοντας τον υπολογισμό 10 εκατομμύρια κάτοικοι επί 7.000 μας βγάζει 70 δισεκατομμύρια ευρώ. Δεδομένου ότι το 2018 το ΑΕΠ της χώρας ήταν 184 δισεκατομμύρια ευρώ, τα 70 δις του Βαρουφάκη είναι το 40% του ΑΕΠ και όχι το 3,5%.  Θα μου πείτε, για έναν ανεύθυνο άνθρωπο που ενδιαφέρεται μόνο να τον κυττάζουν οι απλοί άνθρωποι σαν χάνοι από θαυμασμό, τι 30 τι 40 τι 50 τι 350 δις. Το εντυπωσιακό όμως δεν είναι το ψέμα αυτό καθεαυτό, αλλά

Στο δελτίο ειδήσεων του Ant1 του Ν. Χατζινικολάου , ανάμεσα σε άλλα που είπατε, συνδέσατε τον αλυτρωτισμό των Σκοπίων με την Δυτική (Αμερική & ΕΕ) πολιτική που "προκαλεί πολέμους". Πέραν του ότι είστε απολύτως προβλέψιμος και συνεπώς θανάσιμα βαρετός κατηγορώντας την Δύση για όλα τα δεινά της ανθρωπότητας, όπως και όλοι οι σύντροφοί σας άλλωστε, έχω να σας πω τα εξής: Καταρχάς για εσάς προφανώς το μοναδικό πρόβλημα με την συμφωνία των Πρεσπών είναι ο αλυτρωτισμός των Σκοπίων. Δεν μπορεί να χωρέσει στο μυαλό σας ότι τα εκατομμύρια Ελλήνων που αντιδρούν, μπορεί να το κάνουν και για άλλους λόγους (π.χ. ηθικής φύσεως). Άλλωστε φαντάζομαι ότι για εσάς όλοι αυτοί είναι "ακροδεξιοί φασίστες" όπως έχει δηλώσει και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ως γνωστόν, το ηθικό πλεονέκτημα ενός κομμουνιστή του δίνει το δικαίωμα να καθορίσει ποιος είναι φασίστας και ποιος όχι (έτσι - πολύ βολικά - απαλλάσσεται και ο ίδιος). Η σκέψη ότι τα Σκόπια δεν αποτελούν απειλή είναι απολύτως ρ

Όποιος καταλαβαίνει στοιχειωδώς από στρατηγική, γνωρίζει την αξία των στρατηγικών ελιγμών κατά την διάρκεια της μάχης. Ένας εξαιρετικός ελιγμός στην πολιτική μάχη είναι να εκμεταλλευτείς την απόκλιση μεταξύ θεωρίας και πράξης του αντιπάλου, καλύπτοντας εσύ ο ίδιος το κενό που προκύπτει, ξεγυμνώνοντας έτσι ιδεολογικά τον αντίπαλο και κλονίζοντας την συνοχή του. Φυσικά μια τέτοια κίνηση προϋποθέτει μια μετακίνηση από την δική σου ιδεολογία, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αφού εξαρτάται από τις ιδέες που υιοθετείς. Όσο ένας άνθρωπος νιώθει ότι είναι θύμα εκμετάλλευσης και δεν μπορεί να αντιδράσει, θα καταφεύγει σε ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ισχυρίζεται ότι θα του λύσει το πρόβλημά του. Όταν λοιπόν, λόγω της οικονομικής κρίσης, ξαφνικά καταπατάται κάθε έννοια εργασιακών δικαιωμάτων, ποιο θα είναι το φυσικό αποτέλεσμα; Να στραφεί ο κόσμος σε ακροαριστερά (Σύριζα), εθνικολαϊκίστικα (Ανελ) και ακροδεξιά (Χρυσή Αυγή) κόμματα που του υπόσχονται ότι θα του λύσουν το πρόβλημα. Αυτή δεν είναι απλώς

Σίγουρα αν βγεις στον δρόμο και ρωτήσεις "θέλετε να διπλασιαστεί το επίδομα ανεργίας", δεν θα βρεθεί κάποιος που να απαντήσει "όχι". Βασικά οτιδήποτε και να ρωτήσεις αν θέλει ο κόσμος δωρεάν θα σου πει "ναι". Αυτή είναι η ακατανίκητη γοητεία του τσάμπα. Δυστυχώς στην ζωή τσάμπα δεν υπάρχει, υπάρχει όμως η ψευδαίσθηση του τσάμπα. Δηλαδή υπάρχει ένα κρυφό κόστος πίσω από το τσάμπα που οι περισσότεροι άνθρωποι αδυνατούν να διακρίνουν. Εάν αλλάζαμε το αρχικό ερώτημα λέγοντας: "θέλετε να διπλασιαστεί το επίδομα ανεργίας με το να συνεισφέρουμε όλοι από 500 ευρώ κάθε χρόνο", τότε σίγουρα κάποιοι θα απαντούσαν "όχι". Που οφείλεται λοιπόν η διαφορά στις απαντήσεις; Από το γεγονός ότι πληρώνουμε έμμεσα για κάποια αγαθά (όπως το επίδομα ανεργίας, η παιδεία, η υγεία, κτλ), χωρίς να το καταλαβαίνουμε, και έτσι μας φαίνεται ότι είναι δωρεάν. Όταν όμως κληθεί ο πολίτης να πληρώσει άμεσα από την τσέπη του, τότε δεν το παίρνει τόσο αψήφιστα. Να

Στο προηγούμενο άρθρο ασχοληθήκαμε με την σημασία των προσδοκιών . Σήμερα θέμα μας είναι η αυτογνωσία, κοινώς το σωκρατικό γνώθι σαυτόν. Στην θεωρία όλοι δέχονται την αξία της αυτογνωσίας, αλλά δυστυχώς στην πράξη παρασυρόμαστε από άλλα πράγματα και δεν δίνουμε βάση στις πραγματικές μας δυνατότητες, με αποτέλεσμα να είμαστε συνήθως εκτός επαφής με την πραγματικότητα. Έστω ότι έχουμε έναν πανέξυπνο άνθρωπο με ταλέντο στην στρατηγική που είναι επικεφαλής ενός στρατού. Καταστρώνει λοιπόν ένα ιδιοφυές σχέδιο: στην διάρκεια της νύχτας να ανέβει το βουνό που χωρίζει τον δικό του στρατό με τον αντίπαλο, για να τους χτυπήσει από εκεί που δεν το περιμένουν. Τέλεια στρατηγική, εξασφαλισμένη νίκη. Στην υλοποίηση τώρα, οι αγύμναστοι στρατιώτες δεν καταφέρνουν να ανέβουν το βουνό έως το πρωί, οπότε μόλις ξημερώνει έχουν εγκλωβιστεί εκεί πάνω. Ερώτηση: είναι τελικά καλός ή κακός ο επικεφαλής του στρατού, ο οποίος αγνόησε τις δυνατότητές του; Αυτό ακριβώς έγινε το 2015 με τον Βαρουφάκη. Σχ

Σας έχει τύχει ποτέ να προτείνετε μια ταινία ως εξαιρετική και να σας πουν ότι ήταν εν τέλει καλή αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο; Και το αντίστροφο, σας έχει τύχει να πείτε σε κάποιον ότι η τάδε ταινία είναι κακή και αφού την δουν να σας πουν ότι δεν ήταν κακή; Εάν ναι, έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί συμβαίνει αυτό; Η αλήθεια είναι ότι έχει να κάνει με τις προσδοκίες του καθενός. Δίνοντας δηλαδή το ίδιο πράγμα στον ίδιο άνθρωπο την ίδια χρονική στιγμή, αναλόγως των προσδοκιών του, μπορεί να έχουμε 2 τελείως διαφορετικές αντιδράσεις. Εάν οι προσδοκίες του παραλήπτη είναι υψηλότερες από αυτό που λαμβάνει θα δυσαρεστηθεί, ενώ εάν οι προσδοκίες είναι χαμηλότερες θα ικανοποιηθεί. Αυτό ακριβώς έπαθε ο Τσίπρας με την "13η σύνταξη" που του γύρισε μπούμερανγκ. Όταν το προεκλογικό επίδομα βαπτίστηκε 13η σύνταξη, δημιουργήθηκε στον κόσμο η προσδοκία ότι θα λάβει ένα ποσό ίσο με την σύνταξή του. Όταν όμως το ποσό που τελικά έλαβε ήταν κατά πολύ μικρότερο (π.χ. 300 αντί για 800 ευρώ), τό