Είμαστε Φυσιολογικοί Άνθρωποι;

Είμαστε άραγε φυσιολογικοί άνθρωποι, τουλάχιστον σε σχέση με τους πολίτες των στοιχειωδώς πολιτισμένων κρατών; Το ερώτημα μπορεί να φαίνεται παράξενο, ίσως και εύκολο για μερικούς (όσους πιστεύουν πως ο νεοέλληνας είναι η ύψιστη μορφή ζωής στο σύμπαν), όμως είναι απολύτως επίκαιρο. Δώστε μου όμως την ευκαιρία να εξηγήσω τι ακριβώς εννοώ.

Στο μυαλό του μέσου νεοέλληνα η ύψιστη αρετή είναι το αντιμνημόνιο. Το αστείο δεν είναι αυτό όμως, αλλά ο τρόπος που ψηφίζει ο νεοέλληνας με δεδομένη την απόλυτη αφοσίωση στο αντιμνημόνιο. Δηλαδή ενώ όλα πλέον τα κοινοβουλευτικά κόμματα (πλην ΚΚΕ και Χρυσής Αυγής) είναι μνημονιακά, αυτό που καθορίζει την ψήφο του νεοέλληνα είναι η απέχθεια στο μνημόνιο. Δηλαδή αν ένα κόμμα υπερψηφίζει το μνημόνιο και το θεωρεί σωστό, τότε ο λαός καταδικάζει αυτό το κόμμα. Εάν όμως ένα κόμμα, παρόλο που υπερψηφίζει το μνημόνιο, το θεωρεί λάθος και το καταδικάζει στα λόγια, τότε ο λαός επικροτεί αυτό το κόμμα. Υπάρχει ίχνος λογικής, τόσο στο κόμμα όσο και στον ψηφοφόρο;

Αναρωτιέμαι πώς μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς αυτήν την συμπεριφορά, σχιζοφρένεια ή ακραία ανωριμότητα; Θα προτιμήσω το δεύτερο, καθώς είναι κάτι που τουλάχιστον με το πέρασμα του χρόνου συνήθως μετριάζεται. Αποδεικνύεται πως το μεγαλύτερο μέρος της νεοελληνικής κοινωνίας είναι βαθύτατα ανώριμο, καθώς συμπεριφέρεται σαν ένα μικρό κακομαθημένο παιδάκι. Ένα παιδάκι του οποίου όλη την συμπεριφορά καθορίζει το συναίσθημα, ενώ η λογική απουσιάζει παντελώς.

Αλλά βέβαια στην νεοελληνική κοινωνία του "ότι δηλώσεις είσαι" κάτι τέτοιο είναι απόλυτα φυσιολογικό. Ο κόσμος δεν δίνει σημασία στις πράξεις κάποιου, αλλά στα λόγια του. Εάν π.χ. έχεις υπαλλήλους των οποίων τα εργασιακά δικαιώματα καταπατάς, αλλά ταυτόχρονα αυτοπροσδιορίζεσαι αριστερός, τότε αυτομάτως θεωρείσαι αριστερός. Η τρανταχτή αντίθεση δεν είναι φυσικά αντιληπτή από το ίδιο το άτομο, αλλά συχνά ούτε καν από τον κοινωνικό του περίγυρο!

Ο νεοέλληνας τα θέλει όλα δικά του, και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Όταν οδηγάς και πας αριστερά αλλά αργά δεν είναι τόσο σοβαρό, όμως όταν νομίζεις ότι είσαι κάτι διαφορετικό από αυτό που πράγματί είσαι, τότε το πράγμα γίνεται επικίνδυνο. Τελικά ίσως πρόκειται περί σχιζοφρένειας. Το είδος της σχιζοφρένειας που επιτρέπει να ψηφίζεις κόμματα που εφαρμόζουν το μνημόνιο, αρκεί αυτά να το καταγγέλλουν με κάθε ευκαιρία στα τηλεπαράθυρα.