Περί του Τελικού "Ν"

Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι από εσάς έχουν προσέξει ότι κυκλοφορεί ευρέως (σε δημόσιους χώρους, τουαλέτες, κ.τ.λ.) ένα αυτοκόλλητο που γράφει "Διατηρείτε το χώρο καθαρό". Το σωστό είναι φυσικά "Διατηρείτε τον χώρο καθαρό". Το φαινόμενο να αφαιρείται το τελικό "ν" από τις λέξεις είναι συχνό. Και πώς να μην είναι, αφού το ίδιο το Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα διδάσκει στα παιδιά ότι το τελικό "ν" μπαίνει μόνο όταν η επόμενη λέξη ξεκινάει από "κ", "π", ή "τ";

Καταρχάς, όλοι δεχόμαστε ότι μπαίνει το τελικό "ν" όταν η επόμενη λέξη ξεκινάει από "κ". Όμως τα "κ", "γ" και "χ" είναι συγγενικά σύμφωνα. Όπως είναι και τα "π", "β", "φ" μεταξύ τους, όπως είναι και τα "τ", "δ" , "θ" μεταξύ τους. Πιο συγκεκριμένα, όσον αφορά την Ελληνική γλώσσα, το μόνο που έχουν διαφορετικό τα γράμματα αυτά είναι ο βαθμός δάσυνσης. Για αυτό ακριβώς η λέξη αντυπολοχαγός (αντί + υπολοχαγός) μετατρέπεται σε ανθυπολοχαγός. Το γράμμα "τ" κολλάει δασύτητα από το "υ" και αυτόματος τρέπεται σε "θ". Συνεπώς λοιπόν δημιουργείται η απορία: με ποια αρρωστημένη λογική μπαίνει το τελικό "ν" πριν από "κ" και όχι πριν από το "χ";

Αλλά έστω ότι δεχόμαστε αυτήν την παρανοϊκή διάκριση. Υπάρχει και ένα πολύ πρακτικό θέμα: πώς θα διαχωρίσεις το αρσενικό από το ουδέτερο όταν δεν χρησιμοποιείς το τελικό "ν"; Δηλαδή όταν λέμε την φράση "Διατηρείτε το χώρο καθαρό", η λέξη "χώρο" είναι αρσενικό ή ουδέτερο; Μπορεί να αντιλέξει κάποιος και να ισχυριστεί ότι όλοι γνωρίζουμε πως ο χώρος είναι αρσενικό. Εάν όμως πρόκειται για περίπτωση που δεν ξεχωρίζει το αρσενικό από το ουδέτερο; Για παράδειγμα έστω ότι λέω "το φαρδύ". Είναι άραγε ο φαρδύς ή το φαρδύ;

Πότε λοιπόν πρέπει να μπαίνει το τελικό "ν" και πότε όχι; Το σωστό είναι να μπαίνει πάντοτε, ακόμα και αν η επόμενη λέξη ξεκινάει από "ν". Αυτό φυσικά έρχεται σε αντίθεση με αυτό που γράφουν τα σχολικά βιβλία. Βέβαια το κατά πόσον κάνει σωστή δουλειά το Ελληνικό σχολείο είναι μία σύντομη αλλά πονεμένη συζήτηση. Κατ' εμέ, αυτό που καταφέρνει είναι να παράγει γενιές κατ' επίφαση μορφωμένων ανθρώπων (κατά βάθος αμόρφωτων) που απεχθάνονται το βιβλίο, και αυτό αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων.