Η Αξία της Ελληνικής Αντιστάσεως κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο

Όλοι μας έχουμε ακούσει πόσο μεγάλο ρόλο έπαιξε, κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελληνική αντίσταση στην τελική ήττα των Γερμανών. Μάλιστα υπάρχουν καταγεγραμμένες ευχαριστήριες δηλώσεις προς εμάς από τους ίδιους τους Ρώσους για τον χρόνο που τους εξασφαλίσαμε ώστε να προετοιμαστούν για την επίθεση των Ναζί. Δεν ξέρω για εσάς, εγώ όμως πάντοτε αναρωτιόμουν εάν αυτές οι λίγες εβδομάδες που καθυστέρησε η Ελλάδα τους Γερμανούς ήταν που έκαναν την διαφορά και έγειραν την πλάστιγγα υπέρ των συμμάχων.

Αντιγράφω λοιπόν το σχετικό απόσπασμα από την σελίδα 359 του βιβλίου «Ιστορία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου» των Ραιημόν Καρτιέ, Τσάρλς Ντε Γκώλ και Ουίνστον Τσώρτσιλ:

Η σοβαρότερη τώρα απειλή κατά του Στάλινγκραντ ήρχετο από τον Βόλγα. Ο χειμώνας είχε αρχίσει, αλλά ο ποταμός δεν πάγωνε. Μεγάλοι όγκοι πάγου κατέβαιναν από τα βόρεια και παρεμπόδιζαν την επικοινωνία με τα μετόπισθεν. Και οι υπερασπισταί της πόλεως άρχισαν να αισθάνονται την ανεπάρκεια σε τρόφιμα και πολεμικό υλικό. «Από τα τέλη Οκτωβρίου – γράφει ο συνταγματάρχης Ζαμιάτιν – αν και οι Γερμανοί έδειχναν σημεία μεγάλης ανησυχίας, είχαμε μία νέα και πολύ σοβαρή πηγή ανησυχίας: ο Βόλγας δεν πάγωνε. Αυτό καθιστούσε το πρόβλημα του εφοδιασμού εξαιρετικά κρίσιμο. Οι Γερμανοί εγνώριζαν τις δυσκολίες μας και έκαναν την τελευταία προσπάθεια να καταλάβουν το Στάλινγκραντ. Μόλις όμως σχηματίσθηκε ένα λεπτό στρώμα πάγου πάνω στο ποτάμι, οι άνδρες μας, έρποντας στις κοιλιές τους, έσπρωχναν τα τρόφιμα και τα πολεμοφόδια μέσα σε κουτιά και μικρά έλκυθρα. Έτσι πάλι σώθηκε το Στάλινγκραντ. Και θα ήταν τραγικό, πραγματικά, αν ύστερα από μια τέτοια αντίστασι στις γερμανικές εφόδους, χάναμε το Στάλινγκραντ απλώς και μόνο γιατί ο Βόλγας ηρνείτο να παγώσει εγκαίρως…».

Πώς έληξε η μάχη αυτή; Ενώ οι Γερμανοί ήταν καθηλωμένοι στο Στάλινγκραντ, οι Σοβιετικοί κατάφεραν να συγκεντρώσουν αρκετές δυνάμεις για να επιτεθούν. Περικύκλωσαν την επίλεκτη Γερμανική στρατιά που πολιορκούσε την πόλη και την εξαφάνισαν. Η ήττα των Γερμανών ήταν ολοκληρωτική. Όσοι Γερμανοί στρατιώτες δεν πέθαναν πιάστηκαν αιχμάλωτοι.

Από τα πιο επίσημα χείλη λοιπόν μαθαίνουμε ότι η μοίρα του Στάλινγκραντ πράγματι κρίθηκε από μερικές μόλις μέρες διαφορά. Εάν ο ποταμός Βόλγας δεν πάγωνε εγκαίρως, όπως πιστεύουν οι ίδιοι οι Σοβιετικοί, τότε το Στάλινγκραντ θα είχε πέσει. Το πλήγμα θα ήταν τεράστιο, κυρίως για το ηθικό του Ρωσικού λαού. Ο Χίτλερ το γνώριζε αυτό και για αυτό ήθελε πάση θυσία να πέσει στα χέρια του η πόλη που έφερε το όνομα του πιο μισητού του αντιπάλου. Η μάχη αυτή μπορούσε να κρίνει, όπως τελικά πράγματι έκρινε αλλά εις βάρος των Γερμανών, τον πόλεμο Γερμανίας - Ρωσίας.

Η μάχη του Στάλινγκραντ ήταν αδιαμφισβήτητα η αποφασιστικότερη μάχη ολόκληρου του πολέμου. Εκεί ήταν που η Ναζιστική Γερμανία γνώρισε την πρώτη της ήττα και κατά συνέπεια χάθηκε το αήττητό της. Ήταν τότε που οι λαοί της Ευρώπης συνειδητοποίησαν ότι μπορούσαν να νικήσουν τους Γερμανούς. Ήταν τότε που οι Γερμανοί συνειδητοποίησαν ότι μπορεί να έχαναν από τους συμμάχους. Ήταν η κρίσιμη καμπή.

Συνεπώς η Ελληνική καθυστέρηση αποδείχθηκε υπερπολύτιμη. Κάθε ημέρα που έχασαν οι Γερμανοί στην Ελλάδα είχε σημασία. Όχι μόνο για όλους τους υπόλοιπους γνωστούς λόγους (ότι δηλαδή οι Ρώσοι είχαν περισσότερο χρόνο να προετοιμαστούν, οι Γερμανοί είχαν απώλειες στην Ελλάδα, οι Γερμανοί άφησαν αναγκαστικά πολύ στρατό για να ελέγχουν τους ανυπότακτους Έλληνες, κτλ) αλλά και για την σωτηρία του Στάλινγκραντ που άλλαξε την ροή του πολέμου.