Η Μετάβαση από το Δωδεκαθεϊσμό στον Χριστιανισμό

Για όσους από εμάς έχουν ασχοληθεί με αυτό το θέμα, είναι ευρέως γνωστό πως η μετάβαση των Ελλήνων από τον Δωδεκαθεϊσμό στον Χριστιανισμό δεν ήταν ομαλή και ειρηνική, κάτι λογικό και αναμενόμενο φυσικά. Είναι εξίσου γνωστό πως ο Χριστιανισμός δανείστηκε αμέτρητα στοιχεία από τον Δωδεκαθεϊσμό, στοιχεία τα οποία φυσικά δεν δικαιολογούνται από πουθενά καθώς δεν υπάρχουν στα ιερά κείμενα του Χριστιανικού δόγματος.

Στην Μονή του Αγίου Γερασίμου στην Κεφαλονιά, ανάμεσα στις συνηθισμένες αγιογραφίες και τοιχογραφίες, μου προξένησε τεράστια εντύπωση η παρακάτω εικόνα. Φαίνονται ξεκάθαρα τα "πλάσματα του διαβόλου" που βασανίζουν τον Άγιο Γεράσιμο, ένα από τα οποία πλάσματα έχει την μορφή κενταύρου (άλογο από την μέση και κάτω και άνθρωπος από πάνω) και ένα άλλο την μορφή του Πανός (τράγος κάνω από την μέση και άνθρωπος από πάνω). Δηλαδή μυθικά πλάσματα από την θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων.

Η εικόνα αυτή εκφράζει ξεκάθαρα την δαιμονοποίηση των στοιχείων της παλαιάς θρησκείας από τον Χριστιανισμό, απεικονίζοντάς τα ως όργανα του σατανά. Επομένως η νέα θρησκεία, ο Χριστιανισμός, χρησιμοποίησε μια λογική καρότου και μαστιγίου για να πάρει την θέση του Δωδεκαθεϊσμού. Δηλαδή ο Χριστιανισμός ταυτόχρονα, ενώ προσπαθούσε να οικειοποιηθεί όσα περισσότερα στοιχεία του Δωδεκαθεϊσμού μπορούσε, παράλληλα πολεμούσε και υπονόμευε άλλα στοιχεία της παλαιάς θρησκείας.

Αυτό το γεγονός έχει τεράστια σημασία και αποτελεί άλλο ένα στοιχείο που αποδεικνύει την συνέχεια της ελληνικής φυλής δια μέσου των αιώνων. Αντί να πείσει ο Χριστιανισμός ότι τα μυθικά αυτά πλάσματα δεν υπάρχουν, έκανε κάτι πιο εύκολο, πείθοντας των κόσμο ότι τα "υπαρκτά" αυτά πλάσματα είναι πλάσματα της κολάσεως. Παρεμπιπτόντως, είναι αποδεδειγμένο από την επιστήμη της λαογραφίας ότι ο κόσμος μέχρι τον περασμένο αιώνα πίστευε στην ύπαρξη τέτοιων πλασμάτων (ξωτικά, νύμφες, κτλ).

Η μετάβαση από το Δωδεκαθεϊσμό στον Χριστιανισμό αποτελεί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κεφάλαια της συνέχειας της Ελληνικής φυλής. Η παραπάνω εικόνα είναι ένα από τα άπειρα μικρά κομμάτια του πάζλ που δείχνει τον τρόπο με τον οποίο ο ίδιος λαός, σε βάθος φυσικά αιώνων, σταμάτησε εξ ολοκλήρου να πιστεύει στην παλαιά θρησκεία του και ασπάστηκε την νέα.