Η Μοιραία Κατάληξη της Συγκεντρωτικής Εξουσίας

Πρόσφατα είχα μια συζήτηση σχετικά με τους κινδύνους που υπάρχουν όταν ένα κράτος έχει απόλυτη εξουσία, π.χ. ένα κομμουνιστικό κράτος. Ο πιο βασικός και προφανής κίνδυνος είναι ότι το κράτος αυτό μπορεί να κάνει οτιδήποτε θέλει και κανένας δεν μπορεί να το εμποδίσει. Κατά συνέπεια, μπορεί εύκολα να αποκρύψει και οποιοδήποτε περιστατικό, αφού έχει και πλήρη έλεγχο των μέσων.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση του Τσερνόμπιλ. Να θυμίσω ότι αρχικά η Σοβιετική Ένωση είχε προσπαθήσει να κουκουλώσει το συμβάν, αδιαφορώντας για την υγεία εκατομμυρίων ανθρώπων. Βλέπετε το να εξακολουθήσει να θεωρείται το καθεστώς αλάθητο, είναι πολύ πιο σημαντικό από τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Άλλωστε για την συγκεκριμένη ιδεολογία ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, και ο κομμουνισμός είναι ο υπέρτατος σκοπός.

Το αξιοθαύμαστο όμως δεν είναι ότι πήγαν να το κουκουλώσουν, εφόσον αυτή η πρακτική τους είχε γίνει συνήθεια (βλέπε Σφαγή Νοβοτσερκάσκ), αλλά ότι πίστεψαν πως θα τα κατάφερναν. Ήταν όμως θέμα - ελάχιστου - χρόνου να εντοπιστεί το επίπεδο της ραδιενέργειας από κοντινές χώρες όπως η Φινλανδία και η Σουηδία. Τότε η απόπειρα συγκάλυψης του κομμουνιστικού καθεστώτος κατέρρευσε.

Η παρακάτω φωτογραφία είναι από πρωτοσέλιδο του Ριζόσπάστη την περίοδο του Τσερνόμπιλ. 

Αφού λοιπόν δεν κατάφεραν να κουκουλώσουν το θέμα, το αμέσως καλύτερο ήταν να υποβαθμίσουν την σημασία του. Όπως βλέπετε στον τίτλο του άρθρου οι Έλληνες κομμουνιστές μας μεταφέρουν την κατηγορηματική δήλωση της μαμάς Ρωσίας ότι "δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος". Αναλογιστείτε βέβαια ότι το ραδιενεργό υλικό που αποδεσμεύθηκε από ατύχημα του Τσερνόμπιλ ήταν 400 φορές περισσότερο από αυτό της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι.

Το δεύτερο συμπέρασμα που εξάγει κάποιος από τον τίτλο του άρθρου, είναι η αισχρού επιπέδου συνομωσιολογία, ότι δηλαδή η κακή καπιταλιστική Δύση προσπαθεί να προκαλέσει υστερία για να σπιλώσει το όνομα της καλής Σοβιετικής Ένωσης. Καταλαβαίνει εύκολα κανείς λοιπόν από που κληρονόμησε η κυβέρνηση Σύριζα την λαϊκίστικη τάση να ερμηνεύει τα πάντα ως πόλεμο των έξωθεν δυνάμεων για να "αποσταθεροποιήσει την κυβέρνηση του λαού".

Πάντα μια κυβέρνηση θα θέλει να κουκουλώσει την οποιαδήποτε αστοχία της, αυτό είναι λογικό και ανθρώπινο. Η διαφορά είναι ότι σε συγκεντρωτικά καθεστώτα είναι απείρως ευκολότερο να γίνει από ότι στις σύγχρονες δυτικές δημοκρατίες. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο τα συγκεντρωτικά καθεστώτα συνήθως καταλήγουν να είναι φασιστικά: επειδή είναι εύκολο να το κάνουν.