Το Πρόβλημα του Ρίσκου

Ο Έλληνας διαχρονικά λατρεύει το ρίσκο. Και από την αρχαιότητα, πολλές φορές το ρίσκο απέδιδε, όχι όμως πάντα. Η πιο πρόσφατη περίσταση όπου ο ελληνικός λαός έπαιξε τα ρέστα του στην ρουλέτα ήταν με τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, όταν αποφάσισε - μέσω της εκλογής ΣΥΡΙΖΑ - να απειλήσει τον κόσμο για να πάρει διαγραφή χρέους, κραδαίνοντας την χειροβομβίδα της χρεοκοπίας. Αρκετοί προειδοποιήσαμε ότι το ρίσκο δεν θα μας έβγαινε και επισημάναμε τις συνέπειες της ενδεχόμενης αποτυχίας. Δυστυχώς όμως οι ευσεβείς πόθοι κυριάρχησαν της κοινής λογικής.

Όταν παίζεις τα πάντα στο 13 της ρουλέτας είτε θα κερδίσεις και θα την γλυτώσεις, είτε θα χάσεις και θα καταστραφείς ολοσχερώς. Αυτό είναι και το μεγάλο πρόβλημα με το ρίσκο: εάν δεν σου κάτσει έρχεσαι σε πολύ δύσκολη θέση. Εάν είχαμε κερδίσει το ρίσκο και είχαμε εκβιάσει τον κόσμο θα είχαμε κερδίσει κούρεμα χρέους. Τώρα όμως που χάσαμε, ποιο είναι το τίμημα που θα πληρώσουμε; Η εκτίμηση του Ρέγκλινγκ για το τίμημα αυτό είναι περίπου 100 δις. Αυτό φυσικά θα πληρωθεί από τον ελληνικό λαό εμμέσως, με αργό και βασανιστικό τρόπο.

Φαντάζομαι όλοι συμφωνούν μαζί μου, ότι εκείνος που παίρνει το ρίσκο πρέπει να απολαμβάνει το όφελος ή να υφίσταται την ζημιά. Αυτήν την ζημιά λοιπόν, που ήταν συνειδητό αποτέλεσμα της δικής μας απόφασης, ποιος θα πρέπει να την πληρώσει; Ο Γερμανός φορολογούμενος; Ο Γάλλος φορολογούμενος; Ή ο Έλληνας πολίτης; Όποιος έχει μέσα του στοιχειωδώς την αίσθηση του δικαίου, οφείλει να παραδεχτεί ότι το σωστό είναι να πληρώσουμε εμείς το κόστος του αποτυχημένου εκβιασμού. Αλλά ποιο ακριβώς είναι το κόστος αυτό;

Εάν δούμε το θέμα μόνο οικονομικώς - διότι δυστυχώς υπάρχουν και άλλες πτυχές - τότε πολλοί από τους φόρους και τις περικοπές που ήδη έχουν ανακοινωθεί, είναι αποτελέσματα της αποτυχημένης "διαπραγμάτευσης" με τα πουκάμισα έξω. Κάποιοι μπορεί - πονηρά σκεπτόμενοι - να ισχυριστούν ότι τα νέα μέτρα θα λαμβάνονταν ούτως ή άλλως. Εάν ναι, τότε όμως σίγουρα δεν θα ήταν τόσο βαριά. Ο κόσμος, όντας ανώριμος, δεν θα δεχτεί ποτέ τις συνέπειες των πράξεών του, έχοντας ως άλλοθι την μη προφανή σχέση των νέων μέτρων με την αποτυχημένη "διαπραγμάτευση".

Το μέγεθος της αποτυχίας του ρίσκου που έπεισε ο ΣΥΡΙΖΑ τον ελληνικό λαό να πάρει, φαίνεται και από το γεγονός ότι ο "asset" (κατά Τσίπρα) Βαρουφάκης ξαφνικά βαπτίστηκε περίπου ως τρελός από τον Αλέξη Τσίπρα. Τον ίδιο Αλέξη Τσίπρα που εμπιστεύτηκε τον Βαρουφάκη να αναλάβει το Ελληνικό ζήτημα την κρισιμότερη στιγμή. Και αυτήν την ομάδα των ημίτρελων ανθρώπων την εμπιστεύτηκε ο ελληνικός λαός να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας μας. Πείτε μου: το πρόβλημα είναι ο τρελός ή εκείνος που βάζει τον τρελό να πιλοτάρει το αεροπλάνο;